The magic light of Fall..

All right, I know that you are tired of hearing it, but how about this one last time?

My bigger ambition is to capture the holy, sweet, lifegivin  LIGHT of FALL..

Each welcome gift of the FALL, the Magic Sweet Light, the cooler temperatures, the promise of less trafic, of less cockroaches, less mosquitos, less people, less noices etc, the last hurrah of the wildflowers, all these gifts, lettin you forget that life's a cheap trick..

The photos have taken from Kamari Santorini, Greece, where I was lived for the last three years..

Ας μην ενοχληθεί κανείς..

Προ ημερών ακούγοντας για τον ακούσιο θάνατο από πτώση μιας νεαρής Αμερικανίδας στην Κόκκινη Παραλία του Ακρωτηριού της Σαντορίνης, (όπως διάβασα σε  κάποιο αθηναϊκό site : τραγικό θάνατο βρήκε μια 28χρονη γυναίκα από τις ΗΠΑ σε βραχώδη παραλία της Σαντορίνης...η άτυχη τουρίστρια, κινούμενη πεζή σε βραχώδες μονοπάτι, κατακρημνίστηκε σε βραχώδη παραλία στην περιοχή Ακρωτήρι Θήρας από ύψος 15 μέτρων, με αποτέλεσμα να τραυματισθεί σοβαρά... λουόμενοι εντόπισαν την γυναίκα η οποία μεταφέρθηκε με ασθενοφόρο στο Κ.Υ. Θήρας, όπου μετά από λίγες ώρες υπέκυψε στα σοβαρά της τραύματα και κατέληξε) ένα γεγονός που πέρασε και αυτό όπως και τόσα άλλα μέσα στην μούγγα και στην αισχρή συγκάλυψη από τα την τοπική εδώ κοινωνία (κοινωνία ;) μετά ελαχιστοτάτων εξαιρέσεων, προκειμένου να μην πληγεί η τουριστική μπίζνα και ας ψοφάει ο κόσμος μέσα στις άπειρες και αενάως χάσκουσες ανθρωποπαγίδες, αφύλαχτες και αόρατες στα μάτια των διπόδων, που ζούν μια "ζωή" ΜΟΝΟ ΓΙΑ ΕΜΠΟΡΟΥΣ, μια χαμοζωή ακόρεστα διαολοκαβαλημένης, μονομανιακής ιδιοτέλειας, με κυρίαρχο το νεκρόφιλο ΕΓΩ, μου ήρθε στο μυαλό το διήγημα του Μ. Μητσάκη ο Αυτόχειρ, που είχα την τύχη να διαβάσω πριν πολλά χρόνια.. 

Ο Μιχαήλ Μητσάκης (1868-1916) εδώ, παρακάμπτει το σύνηθες  και εύλογο  ερώτημα του "γιατί" μιας τέτοιας πράξης και καταφέρνει να το μετατρέψει σε ένα φιλοσοφικό σχόλιο πάνω στην αξία -ή τη μη αξία- της ανθρώπινης ζωής. Η υπόθεση του διηγήματος είναι απλή και συγχρόνως τραγική. Ένας νεαρός άντρας βάζει τέλος στη ζωή του σε ένα ξενοδοχείο της Πάτρας, αφήνοντας μόνο ένα σημείωμα που γράφει: 

“Αυτοκτονώ. Ας μην ενοχληθή κανείς”. Την ίδια μέρα φτάνει στην Πάτρα ο συγγραφέας και μαθαίνει για το διάβημα του άγνωστου άντρα. Το περιστατικό κατατρώγει το μυαλό του κι όσο βλέπει τη γύρω του αδιαφορία για ό,τι συνέβη, τόσο περισσότερο προβληματίζεται και αναρωτιέται…

"...Aς μην ενοχληθή κανείς! Ωσάν να ενωχλείτο ποτέ κανείς εις τον κόσμον, δι’ όσους η χειρ του Θανάτου σημειώνει με την μαύρην σφραγίδα της! Ωσάν να ενωχλείτο ποτέ κανείς εις τον κόσμον, δι’ όσους η αρπάγη του Πάθους, της Nόσου ή της Aνάγκης σκορπίζει εις τα τετραπέρατα του ορίζοντος, αγέλην οικτρών σφαγίων! Ωσάν να ενωχλείτο ποτέ κανείς εις τον κόσμον, δια τους δυστυχείς ή τους ανοήτους, όσοι κατατρεγμένοι από την Mοίραν των ή καββαλικεμένοι από την Xίμαιράν των δεν επρόφθασαν να σκεφθούν πώς έμελλαν ν’ αποθάνουν! Ποίος λοιπόν ήθελε να ενοχληθή για την ευγενίαν του ο άγνωστος αυτός ξένος, ο οποίος ήρθε χθες μία νύχτα για να κοιμηθή σήμερα τον τελευταίον του ύπνον εις ένα ξενοδοχείον; Ποίος λοιπόν ήθελε να ενοχληθή για την ευγενίαν του ο αλλόκοτος αυτός ταξειδιώτης, ο οποίος ήρχετο από τας Aθήνας, πιθανόν όμως να ήτον από την Σμύρνη, ίσως -ίσως να ήτον και από τον Tσεσμέν, αλλά διόλου παράξενο να ήτον και απ’ το Bουκουρέστι; Ποίος λοιπόν ήθελε να ενοχληθή για την ευγενίαν του ο άνθρωπος αυτός, του οποίου και αυτά τα γκαρσόνια που τον υπηρέτησαν δεν ήξεραν ακόμη το όνομα;..."

Ποίος λοιπόν ήθελε να ενοχληθή για την ευγενίαν της η άμοιρη αυτή κοπέλα που ήρθε από την άλλη άκρη του κόσμου, να θεραπεύσει την φυσιολατρεία της, σε τόπο βρωμισμένο από τρόπο νεκρόφιλο (όπως άλλωστε  και ο έτερος Αμερικάνος μεσήλικας πριν δύο χρόνια, που κονιορτοποιήθηκε στην κυριολεξία όταν πάνω του έπεσε μετέωρος βράχος, της ειδωμένης μόνο ως ατραξιόν καλδέρας) της οποίας και αυτά τα γκαρσόνια που την υπηρέτησαν δεν ήξεραν ακόμη το όνομα, αλλά ήξεραν καλά την άλλη ημέρα του θανάτου της, αψίκορα και με την  στριγγιά τους κορακίστικη φωνή, αποσιωπώντες τα πάντα και παντί τρόπω για τον νέο Μάρτυρα της μονότροπης εγωπάθειάς τους, να καυχώνται :

"H Kόκκινη Παραλία μέσα στις 12 πιο 

πολύχρωμες και πιο μαγικές του κόσμου.."

Ο Τάσος και ο Λεωνίδας ..

Τάσος Ηλιάδης. Ζωγράφος, Ποιητής..

Λεωνίδας Κουλίτσης..  Ποιητής, Στιχουργός, Μουσικός..

Ακόμα και σε αυτή την άχαρη, συμβατική ζωή, πλάνητες μέσα στις πολλές πλάνες και διαστρεβλώσεις αυτού του κόσμου, κάποιες φορές μας δίνεται η ευλογία να συναγελαστούμε και αν είμαστε ακόμα πιο τυχεροί και να επικοινωνήσουμε, σε κάποιους τόπους, με Ανθρώπους άλλων τρόπων, ξεχωριστών ανθρώπινων ποιοτήτων,  με ανθρώπους διαφορετικούς και ιδιαίτερους..

Δύο από Αυτούς, είναι ο Τάσος και ο Λεωνίδας, που γνώρισα την  εποχή που ζούσα στην Κω.. 

Ο Τάσος πέρα από Δημιουργός, μιας εκλεκτής αισθητικής πραγμάτων και εμπνεύσεων, "βγάζει" τον επιούσιο ως ελαιοχρωματιστής..

Ο Λεωνίδας πρώην μέλος του γνωστού μουσικού συγκροτήματος "Μικρές Περιπλάνήσεις" είναι τώρα Έφορος, Διευθυντής στην ΔΟΥ Κώ.. 

Σήμερα "τυχαία", όσο τυχαία είναι όλα αυτά που μας συμβαίνουν, μέσα σε αυτό το παιγνίδι του κόσμου, έπεσα πάνω στα παρακάτω βίντεο, που τα παραθέτω για αντιγραφή ως link, γιατί δεν ανέβαιναν ως βίντεο..

Το μεν πρώτο για τον Τάσο είναι από την έκθεση ζωγραφικής του, που έλαβε χώρα στον Πολυχώρο Θαλασσινού (13/2  έως 23/2/13) στην Κω, με πηγή από aegenews..

To δε δεύτερο με τον Λεωνίδα, είναι από την παράσταση διαμαρτυρίας στην ΔΟΥ Κώ, του Εργατικού Κέντρου Κω, ενάντια στα ανθρωποκτόνα χαράτσια, στις 1/3/2013, πηγή stathmosnet.gr

 http://www.youtube.com/watch?v=7fTvzMkbPbE&list=LLIZEeWx3HYiFzpjNUdz6OrQ

 http://www.youtube.com/watch?v=ZnTQCy9TVWY

Santorini Caldera's some snapshots in a cloundy noon..

Τhis church is St' John the Thelogian down of the Central Metropolitical Church at Caldera Fira Santorini, Greece

Today's as you can see at the title of this post too, if you didn't stop reading before these dull words, after leavin my work place to not to be, I took some snapshots through my cam "olympus VR320" from the best known Caldera of Santorini Greece -1 min walkin from my seat in the not to be working place ..

Its a renovating reconstruction period here en by the way - I got a big headache from the compressors machines all day long - en I took also (tooktook) the big oportunity to shot some photos from the works are being carried out on the main keep of the Central Metropolitical Church, at Fira Town, "Υπαπαντή του Κυρίου" in greek.. 

Mules en donkeys carrying materials for the renovation works..

ΔΟΥ Σαντορίνης ή Θήρας ή Αξάς, μετακόμισης το ανάγνωσμα..

Kείμενό μου, σχετικό με την επαγγελματική μου "καριέρα"..

Ημέρα Παρασκευή. 4/1/2013.

Δ.Ο.Υ. Σαντορίνης..

Ανοίγοντας το πρωί την πόρτα, μουδιάζω ολόκληρος..

Είχα ξεχάσει το φως ανοικτό..! Το σοκ είναι μεγάλο, αν αναλογιστεί κανείς, ότι ένας από τους λόγους που μέχρι τις 11/1/2013 πρέπει να μετακομίσουμε στην Νάξο, με ρυθμούς “επιχείρησης barbarosa”, αποκαθηλώνοντας, αν και ευρισκόμενοι σε διάπυρη λειτουργία,  σκηνικά μεγέθους “King Κong”, της πάλαι ποτέ «cinecita», είναι η εξοικονόμηση ρεύματος..

Αισθάνομαι τύψεις.. Ακαριαία αποφασίζω να μην καταναλώσω καθόλου νερό, την δεύτερη δηλαδή αιτία, της επιβεβλημένης λόγω ενεργειακών υπερκαταναλώσεων, μετακόμισης, (ούτε το αεροπλανοφόρο "Αϊζενχάουερ" να είμαστε) και να μην πάω καν προς «νερού» μου, με το συμπάθειο, κάτι  που μου το εγγυάται σχετικά εύκολα, η μοναχική μου καριέρα της συναλλαγής, των Αυτοκινήτων, του Μητρώου και του ΦΠΑ, μέχρι τουλάχιστον να γυρίσει από την ολιγοήμερη άδειά της, η συνάδελφος, που είχε να την λάβει από το καλοκαίρι..

Πρώτη άφιξη και ποδαρικό από τον Σώστη, τον μοναδικό κάτοικο του ηφαιστείου, που μπουκάρει ξυπόλυτος, παρά το πρωινό κυκλαδίτικο αγιάζι και μου ζητάει μετά επιτάσεως, κλειδαριά.. Ξεπερνώντας με δυσκολία την απορία μου, περί του τι χρειάζεται ο τσοπάνης της «Νέας Καμμένης» τον κλειδάριθμο και πολεμώντας με τον μοναδικό αλλά και μονίμως αντιδραστικό εκτυπωτή,  αρχίζουν οι αθρόες «μετά τσίγκων» αφίξεις των ιδιοκτητών αυτοκινήτων, που δεν ποντάρισαν στην αξιοπιστία των δηλώσεων των αρμόδιων υπηρεσιακών παραγόντων περί μη αναβολής και κέρδισαν με άνεση για μια ακόμα χρονιά και του χρόνου, υγεία πάνω απ’ όλα, που λέει και η θειά μου η Αμεσούδα..

Οι τσίγκοι των πινακίδων έχουν ήδη αρχίσει να σχηματίζουν βουνά και οροπέδια ορεινών όγκων, μεγάλων.. Ευτυχώς που οι αρμόδιοι υπηρεσιακοί παράγοντες απεφάσισαν επίσης σοφά ποιούντες, να μας αφαιρέσουν και την «μη συναλλαγή της Παρασκευής», ίσως ποντάροντας και Αυτοί από μεριάς Τους, στην αρχειοθετική και λοιπή συνέργεια των εποχιακών καλικαντζάρων ή ακόμη και του Αη Βασίλη, ή ακόμη ακόμη και των μαγικών δυνάμεων της χαμένης Ατλαντίδος, που πρέπει να εδράζετο στην παρακείμενη καλντέρα..

Τα τηλέφωνα χτυπάνε δαιμονιωδώς και ακούγοντας δαιμόνους και δαιμόνια από διακεκαυμένους φορολογούμενους, που ενώ ξημεροβραδιάζονται στην «τελεόραση», που λέει και η θειά μου η Αμεσούδα, βλέποντας «τούρκικα», δεν έχουν μάθει ότι τα τέλη κυκλοφορίας πληρώνονται στις τράπεζες και απαιτούν να τα πληρώσουν εδώ και τώρα, όχι γιατί πολύ με αγάπησαν, αν και «αξιαγάπητος ο Χαρούλης» που λέει και η θειά μου η Αμεσούδα, αλλά και συν τοις άλλοις γιατί πολλά, μα πάρα πολλά από τα σήματα δεν μπορεί ούτε και αυτή η Τράπεζα, η ίδια, ο «Παντοκράτωρ Θεός» να τα εκτυπώσει, αφού δεν υπάρχουν στην βάση δεδομένων του παντοδύναμου Τaxis.. Ήμαρτον Κύριε.. Και εγώ ο βλάξ, έφτασα τα 45, για να συνειδητοποιήσω ότι δεν γίνεται να πατάς ένα κουμπί και να βγαίνει μια χοντρή, έναν ανθρώπινο παράγοντα τον χρειάζεται, έτσι για το μερακλίδικο του πράγματος, το σύστημα, να πούμε, λέγοντας και κλαίγοντας από την συγκίνηση, σε καλό μας..

Προσπαθώντας να αποφύγω το βλέμμα κάποιων τινών  ζωντοχήρων, που με κοιτάνε, παρά τα  κιλά μου τα πολλά,  με λάγνο ύφος, κουνώντας μου κάτι διαζευκτήρια για καταχώρηση, κάποιων υπερπροστατευτικών μπαμπάδων που έφεραν γιορτάδες μέρες, θεληματάρικα βλαστάρια, μελλοντικούς μηχανάκηδες, για έκδοση ΑΦΜ, μέσα σε παύσεις, διακοπές, διαλύσεις, καταστροφές, κολάσεις, κολαστήρια, ενάρξεις, ονομαστήρια, θυρανοίξια, κλιμάριθμους, κλειδαριές, κλειδιά με αριθμούς, γάμους, θανάτους, φίπίάδες, συμβόλαια για βάρκες, μάρκες, νάρκες, σάρκες,  πάρε με χάρε, πάρε με, αφού δεν υπάρχει ζωή πριν τον θάνατο for sure, πετάγομαι έξω στις κερκίδες, για να χωρίσω δύο ουριαίους ναυλοναυμάχους, Φολεγανδρονιώτες, που  πολεμάνε να σκοτώσει ο ένας τον άλλον, μήπως και προλάβουν το βαπόρι..

Η ώρα είναι 4:00 απογευματινή, έχω κρατήσει την πρώτη μου για το νέο έτος υπόσχεση, να μείνω "ακατούρηγος", με το συμπάθειο, αισθάνομαι υπερήφανος, τόσο πολύ,  που ξεχνάω ότι μέχρι τις 11/1/2013, σύμφωνα με τους ίδιους αρμόδιους υπηρεσιακούς παράγοντες,  πρέπει και να μετακομίσουμε τα σκηνικά του king kong, ένα αρχείο 4 στρεμμάτων, να περάσω εγώ ο ίδιος 500 ακινησίες στο σύστημα, να τακτοποιήσω τους τσίγκους που θυμίζουν παραγκούπολη του Ρίο ντε Τζανέιρο, να ενθυμηθώ να μην κόψω τα νύχια μου, για να τακτοποιήσω και τους υπόλοιπους ορεινούς όγκους του αχρείου αρχείου από τα 4 ευλογημένα αντικείμενα, να βρω σπίτι στην Αξά, εγώ  ο άνθρωπος του κόσμου, ο bon viveur, με τα 5 δάνεια, που έχω όλη την άνεση του κόσμου, ο κοσμοπολίτης και μπορώ να πληρώνω επιπλέον νοίκια, ρεύματα, νερά, ναύλα, θηριώδεις φόρους, φαγιά και άλλα πολλά,  υγεία πάνω απ’ όλα..

Αισθάνομαι υπερήφανος και για έναν ακόμη λόγο όμως, εκτός του ότι δηλαδή έμεινα «ακατούρηγος» με το συμπάθειο.. Ότι με τον τρόπο μου, θα βάλω και εγώ ένα μικρό λιθαράκι, στο σχέδιο Της σοφής Διοίκησης, να εξοικονομηθεί το νερό και το ρεύμα του ιδιόκτητου κτιρίου για τις επόμενες γενεές (νέο)μαρτύρων..

Ευτυχώς δηλαδή και συγγνώμη που ασχολούμαι με τα δικά σας θέματα, που έμεινα γεροντοκόρος και έτσι μπορώ και να μονάσω αλλά και να ψοφήσω, χωρίς να αναπαράξω κι άλλους υπερφορολογήσιμους μελλοντικούς φορείς τέτοιων θριάμβων..

Αμήν..

υγ. :  εγώ πάντως εξακολουθώ να πιστεύω ενδόμυχα, πως μας διώχνουνε γιατί δεν είχαμε να πληρώσουμε το χαράτσι..

Ζήκος Χάρης

Δ.Ο.Υ. Θήρας, sorry Aξάς..